Basit bir kelime basit bir konu basit bir tutum.Niçin girdim bu yazıma.Belki de televizyonda seyrettiÄŸim bir filmden ötürü de olabilir,  belki eski gençlik yıllarında yaÅŸadığım vefasızlığı anımsamam dan da olabilir.Belki de vefasız birinin karşısında garip kalanları  görüp  anımsadığım içinde olabilir..
  Sözlük manasında, sevgide vefanın olumsuzluÄŸunu iÅŸaret eden bir kelime. Ama vefasızlık sadece sevgide,veya seven sevilenlerde yaÅŸanan bir hal mi ki?
   Dünya gözümüzle etrafımıza baktığımız da baÅŸka, baÅŸka hallerde bu vefasızlığı yaÅŸamıyor muyuz?.Elbette yaşıyoruz.Ama her vefasızlıkta  gönlümüz kararıp, umutsuzluÄŸa düÅŸüp,kendimizi yemiyor muyuz?. EÄŸer bu hususları yaÅŸamış biri isek,  hiç bir zaman duygusuz olamayız.Her yaÅŸadığımız bu vefasızlık hallerini her anımsama da kahrolup yıkıldığımızı yaÅŸarız.Ä°çimiz burkulur,bedbaht olup kahrederiz yaÅŸadığımız  ömre,  yaÅŸadığımız  bu fani  dünyaya.
Yeter ki bir sebeple vefasızın  hışmına uÄŸrayıp, vefasızlığı tatmış yaÅŸamış olalım.
  Sevgide vefasızlık en acı en kötü bir hal olduÄŸunu  yaÅŸamasak da  biliriz.
Ha vefasızlığı, yaÅŸamış mıyız yaÅŸamamış mıyız burası her insanın  özel bir yanı olabilir.
Evet insan sever,  sevilir.  Hepsi dünyalıktır. Gönüllere ümit kapısı açar bu sevme sevilme. Her ÅŸeyi toz pembe görür yaÅŸamında.Kendini bu vefaya yakışır halde  uyumluluÄŸa  gayret eder.Zira vefa bir vitamin misali insanı besler, insanı  genç tutar,insanın gözünü gönlünü açar.  Sevgi dünyasın da  bir dünyası vardır.DaÄŸlar kadar  yüce,ummanlar kadar engindir.Umudu  bile ona mutluluk vaat eder.
 Ä°nsanlar sever sevilir. Bu sevgi bu sevilme,  seven sevilen için en büyük nimet en büyük dünyalıktır. Her vefasızlığın türlü çeÅŸitten kaynaklanıp vefasızlığı karşı tarafa tattırmak vardır.
   Nedenleri  belki de bir küçük bahane. Belki de  olumsuz bir hal tavır da olabilir.Ama  vefasızlığı  tattıran,  vefasızlığı tadan  insanın hayatıyla oynamışta olabilir,Onun yıkılmasına sebepte olabilir, insanı zavallı biri haline de getirebilir.Bu hususta  yorum kadar, geliÅŸatlar da   deÄŸiÅŸik olabilir.
  Pekiyi insan baÅŸka hallerde yaÅŸamaz mı vefasızlığı. EÄŸer dünya gözüyle bakar isek, eÄŸer bir insan usuyla düÅŸünüp,fikirleri bu yöne açarsak,yazma zorlukları içinden kolay çıkabilirsek,  tabiatıyla baÅŸka ÅŸekillerde de vefasızlıkları sezer görür belki de ÅŸahitte oluruz.
  Bir evlilik düÅŸünelim. Hem de sevip sevme, görme beÄŸenme halleriyle kabullenilmiÅŸ bir evlilik.Yıllar baÅŸ baÅŸa geçmiÅŸ. EÅŸler baÅŸ baÅŸa diÅŸ diÅŸe  yağır yağıra  verip  seneler tüketmiÅŸler.Mutluluk onların avuntuları olmuÅŸ.Gönülleri birbirlerini  kral   kraliçe saymış.  Her ÅŸeyi toz pembe görürken veya sanırken, böyle bir ailede doÄŸa gelen veya hasıl olan bir vefasızlığın getirip götürdüÄŸünü  düÅŸünebilir miyiz.
  Bunun erkeÄŸi kadını ayırt etmek duygusallıktır.Zira her ikisi de insandır.Sebep  en basiti   dünya hali, veya senlik veya benlik.Sudan bahaneler.Netice vefasızlık.doÄŸa gelen vefasızlıktır.Ocaklar yıkılır,insanlar bedbaht olur.
   Ya da bir baÅŸka halden bakarsak bu vefasızlığın olumuna bu da ayrı bir hal ayrı bir meseledir. Bir ebeveyn,ev köy olur.Çalışır çapalarlar.Umutları yarına umutları iyiliÄŸe güzelliÄŸe.Mutluluk onların en büyük amaç ve gayeleri.Ä°ÅŸte bu emeller içinde yavruları dünyaya   gelir. Bu yavrular onların canı ciÄŸeri onları dünyalıklarıdır.Yemezler yedirirler,içmezler içirirler.Giymezler giydirirler.Dört elle hizmet verirler canlarına cananlarına.
   Bu amaç bu gaye onların en büyük tesellileridir.En büyük görevleri olduÄŸu kadar da avuntularıdır.
Gel zaman git zaman ve bir gün o canları cananları ebeveynlerini beÄŸenmezler.Katı tavır takınıp hor görmeÄŸe baÅŸlarlar.Onları hiç sayarlar,kısacası onları kırarlar.Ä°ÅŸte ebeveynlerin tutumları bir vefa örneÄŸi ise de,bu canların cananların bir vefasızlık örneÄŸi olamaz mı?.Olur efendim bal gibi olur.zira dünya hali ya ummadığın beklemediÄŸin halleri rüyada deÄŸil gerçek yaÅŸamda yaÅŸar insan oÄŸlu.
   Alemde yaÅŸam  içinde bazı sıkı fıkı dostluklar yaÅŸar insan oÄŸlu.Hepsi konu komÅŸu,hısım akraba olarak beraberlikleri  doÄŸar   kaynayıp  ilerler.Öyle zamanlar ne kadar el de olsalar birbirlerine öyle güç kuvvet olurlar ki,bunu yaÅŸarken kendileri dahi inanmak istemezler bu hallerine.Oysa ki o dostluklar muhakkak cicim ayında baÅŸlar,iyi günler de doÄŸru dal budak salar gider.Hep beraber olmayı yeÄŸlerler.Sırt sırta vermeyi gönüllerince ah ederler.Severler sevilirler.hani yedikleri içtikleri bir ayrı gider deyimine uygunun yaÅŸarlar. Ama bence bu olaÄŸan üstü haller hep iyi gün dostluÄŸu olduÄŸunu düÅŸünmezler,veya sırrını çözemezler.Akıl da edemezler.
  Var zaman birden haller deÄŸiÅŸir,durumlar düne göre katılaşır.Önce soÄŸukluk alametleri göze batarken, selam sabah kesilir.Nihayetinde birbirlerini bilmez hale gelirler.Bir tanrı selamını zoraki verirler birbirlerine.Burada  hor sunmanın yerini vefasızlık alır gider.Hem de öyle bir vefasızlık olur ki,birbirlerinin cenaze Namazına dahi gidemeyecek kadar.
  Hepimiz kuluz,yüce Mevla’nın  huzurun da .;Ä°nÅŸallah onun emri ÅŸerifine layık olanlardanızdır. Bir tecelli gelmiÅŸiz dünya alemine.Yeriz içeriz yaÅŸarız ve  bir gün göçer gideriz.
  Pekiyi, burada da ki  sorun biz mi dünyaya vefasızlık ediyoruz, Yoksa dünya mı bize vefasızlık ediyor.Kısacası dünya için insan oÄŸlu vefasızlık ediyor.
  Åžunu unutmayalım,Amma,  emir O Yüce yerden.
   .